آیا واحد مسکونی یا تجاری که تخلیه بوده یا به ندرت از آن استفاده می شود از پرداخت شارژ معاف است؟

در برخی مجتمع ها به دلایلی مانند مسافرت، یا اجاره نرفتن واحد تخلیه شده، با ابهام پرداخت یا عدم پرداخت شارژ مواجه می شوند.

پاسخ:

ابتدا لازم است توضیحی در مورد هزینه های یک مجتمع تجاری یا مسکونی ارائه شود. در تمامی مجتمع ها، هزینه ها به سه دسته قابل تقسیم می باشد:

1. هزینه های جاری یا نگهداری: شامل هزینه هایی است که به منظور نگهداری و حفظ شرایط مناسب جهت زندگی یا کسب و کار در مجتمع ها لازم است. نمونه ای از این هزینه ها شامل این موارد است: هزینه حقوق و دستمزد نگهبان و پرسنل، هزینه نظافت مجتمع، هزینه برق مشاعات، هزینه تعمیر جزیی تاسیسات و تجهیزات و نیز هزینه آماده به کار نگهداشتن کلیه تاسیسات حرارتی، آسانسورها، پله های برقی و یا دوربین های مداربسته.
2. هزینه های مصرفی: هزینه هایی که به منظور پرداخت قبوض مصرفی مانند آب، برق و گاز پرداخت می شود و یا هر نوع هزینه ای که به دلیل استفاده از واحد موجب تحمیل هزینه بیشتر به کل ساختمان خواهد شد، شامل این نوع هزینه های می باشد.
3. هزینه های عمرانی یا اصلی: هزینه هایی که به منظور خرید یا تعمیر اساسی تجهیزات، تاسیسات و بنای ساختمان پرداخت می شود در این دسته گنجانده خواهد شد.مانند هزینه خرید دوربین های مداربسته، ایزوگام پشت بام، تعمیر نمای ساختمان و غیره.

نظر قانون

طبق ماده ۴ قانون تملک آپارتمان ها، پرداخت حق شارژ ساختمان بصورت ماهانه الزامی است،چه از آن استفاده بشود چه اینکه خالی بماند. حق شارژ و تعمیرات ساختمان به بودن یا نبودن افراد ارتباط ندارد.

البته واحدهای خالی فقط از پرداخت هزینه آب یا گاز مشترک ساختمان معاف هستند.

با توجه به توضیحات و تعاریف ارائه شده توصیه می شود که هزینه های یک مجتمع به سه سرفصل ذکر شده تقسیم بندی شود. در این صورت واحدهای خالی تنها از پرداخت هزینه های بند 2 معاف بوده و هزینه های ذکر شده در بند 1 شامل حال تمامی مالکین و مسنتجرینی که واحدی را دراختیار دارند خواهد شد. همچنین لازم به توضیح است که هزینه های عمرانی یا اصلی تنها سهم مالکین بوده و نباید از سهم شارژ پرداخت شده توسط مستاجرین هزینه شود.

در نرم افزار سما در نسخه های مناسب مجتمع های مسکونی و تجاری این نوع تقسیم بندی دیده شده است و استفاده از آن این امکان را در اختیار مدیران اجرایی قرار خواهد داد که بدهی های هریک از مالکین و مستاجرین را بصورت تفکیک شده با ذکر سهم هریک در اختیار ایشان قرار داده و از بروز هرگونه اختلاف و شبهه جلوگیری شود.